Ευγνώμων αλλά Εξοργισμένη...

Πάντα πίστευα ότι τα κρατικά νοσηλευτήρια αποτελούν τη ραχοκοκκαλιά της υγείας του τόπου μας και ανέκαθεν έλεγα ότι πρέπει να στηριχθούν από το Κράτος.

Αυτές τις μέρες βρέθηκα στο Νέο Νοσοκομείο Λεμεσού (πόσο νέο μπορεί να είναι ρε παιδιά μετά από τριάντα + χρόνια λειτουργίας;) και συγκεκριμένα στο παιδιατρικό θάλαμο, όπου νοσηλεύοταν ο άγγελος μου. Για μια ακόμη φορά είμαι ευγνώμων για την προσφορά και τη βοήθεια του ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού και τους ευχαριστώ για όλα.

Για μια ακόμη φορά νιώθω εξοργισμένη που οι άνθρωποι αυτοί, παλεύουν μόνοι, χωρίς την ουσιαστική στήριξη του Κράτους. Νιώθω εξοργισμένη που οι εκάστοτε κυβερνήσεις, δεν έδωσαν την πρέπουσα σημασία στην Υγεια και την Παιδεία.

Στον απόηχο του θέματος με τα χρυσά διαβατήρια, το οποίο είναι ουσιαστικά μια ακόμη επιβεβαίωση ότι κάποιοι τρώνε με δέκα μασέλες, νιώθω εξοργισμένη που με την ανοχή μας, επιτρέπουμε σε όλους αυτούς να καταβροχθίζουν τα χρήματα του Κράτους, τα χρήματα μας ουσιαστικά και να αφήνονται έτσι τα νοσοκομεία - στα οποία όλοι απευθυνόμαστε σε σοβαρά περιστατικά. Αλήθεια μ' ακούει κανείς;