Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψει κανείς την ανθρώπινη κτηνωδία. Άλλωστε δεν είναι η πρώτη φορά που γινόμαστε μάρτυρες φρικτών εγκλημάτων με δράστες φαινομενικά - υπεράνω υποψίας ανθρώπους.
Αρκεί να θυμηθούμε το φόνο της άτυχης Οπόροκ και της τρίχρονης κόρης της από τον 29χρονο τότε κομμωτή στην Πάφο, το φόνο της Μαργαρίτας και της κόρης της, οι οποίες έπεσαν νεκρές από τους πυροβολισμούς του 41 ετών τότε συζύγου και πατέρα στο Στρόβολο. Ο δράστης και στη συνέχεια αυτόχειρας είχε πυροβολήσει εξάλλου τον 14χρονο τότε γιο του, ο οποίος από θαύμα γλίτωσε. Τον 32 ετών αυτόχειρα που λίγο πριν στη Λεμεσό, σκότωσε με το στρατιωτικό του τυφέκιο την 27χρονη σύζυγο του, μπροστά στα μάτια των τριών τους παιδιών. Είναι τόσα πολλά σε μια τόση μικρή πατρίδα!
Δεν έχουν γίνει γνωστές ακόμη οι πτυχές της φρικτής δολοφονίας της 38χρονης Mary Rose από τις Φιλιππίνες και της 6χρονης κόρης της. Η υπόθεση βρίσκεται σε εξέλιξη.
Πολλά γράφονται για την υπόθεση στο διαδίκτυο, κάποιοι κρίνουν, επικρίνουν, σχολιάζουν, μιλούν για ρατσισμό, για σάπια κοινωνία, για.. για. Μιλούν ωσάν να μην είναι μέλη της ίδιας κοινωνίας, ωσάν να μην έχουν ευθύνη για την κατάντια μας.
Την ίδια ώρα η αστυνομία κατηγορείται ότι δεν έλαβε σοβαρά υπόψη την εξαφάνιση, τότε, μάνας και κόρης. Πολλές φορές έχω επικρίνει την αστυνομία για διάφορες υποθέσεις. Στη συγκεκριμένη περίπτωση όμως, πιστεύω ότι οι αστυνομικοί που χειρίστηκαν την υπόθεση, απλά δεν υποψιάστηκαν. Όπως και εμείς δηλαδή όταν πριν ένα χρόνο, ως δημοσιογράφοι, κάναμε αναφορά στις ανακοινώσεις της αστυνομίας για τις ελλείπουσες.
Πάθαμε αν θέλετε, κάτι ανάλογο όπως έπαθε ο βοσκός ο ψεύτης: Κάθε λίγο και λιγάκι σήκωνε το χωριό με τις φωνές του, ότι πάθαινε κακό αυτός και τα πρόβατα του για να κάνει πλάκα. Όταν πραγματικά έπαθε το κακό ζήτησε βοήθεια αλλά κανείς δεν τον πήρε στα σοβαρά. Ναι, έτσι πάθαμε. Γιατί;
Διότι, καθημερινά γίνονται καταγγελίες για ελλείποντα πρόσωπα ανά το παγκύπριο, τα οποία εντοπίζονται μετά από λίγες μέρες. Κάποια από αυτά τα άτομα καταγγέλλονται ως τέτοια σε τακτά χρονικά διαστήματα, ενώ δεκάδες είναι και οι σύζυγοι, άνδρες και γυναίκες που παίρνουν τα παιδιά τους και διαφεύγουν στο εξωτερικό - κυρίως αν είναι αλλοδαποί, πολλές φορές μέσω κατεχομένων. Τα ελλείποντα πρόσωπα δυστυχώς, έχουν γίνει πλέον ρουτίνα στη ζωή μας και όσο και αν δεν θέλουμε να το παραδεχθούμε, ξεχασμένα μετά από ένα 24ωρο.
Κακώς και αυτό αποδείχθηκε περίτρανα. Όμως στην προκειμένη περίπτωση, την ευθύνη δεν την έχει μόνο η αστυνομία, την έχουμε όλοι μας διότι πρέπει δυστυχώς να γίνουμε ακόμη πιο υποψιασμένοι. Αυτό θα είναι και το καλύτερο μνημόσυνο για αυτές τις αδικοχαμένες και βασανισμένες ψυχές. Η ιστορία τους πρέπει να γίνει μάθημα για όλους μας. Σε όλες τις παραμέτρους.
Χθες ήταν η Mary Rose και η κόρη της. Αύριο μπορεί να είμαστε εμείς ή οι οικείοι μας τα θύματα ενός αρρωστημένου δολοφόνου.
Comentarios