Κτίζουμε σπίτια ωσάν θα ζήσουμε αιώνια, τρώμε ωσάν να είναι η τελευταία φορά, πνιγμένοι στον υπερκαταναλωτισμό, αποκλεισμένοι στον μικρόκοσμο μας, αναλώνουμε την καθημερινότητα μας για να πετύχουμε περισσότερα - κυρίως υλικά αγαθά. Με τη δικαιολογία ότι προσπαθούμε για μια καλύτερη ζωή για εμάς και τα παιδιά μας, έχουμε μετατραπεί σε πολυμήχανες εργασίας, καμιά φορά και απατεωνιάς σε ένα κόσμο όπου υπερισχύει ο κανόνας "ο θάνατος σου η ζωή μου".
Καθαρίζουμε και προσέχουμε τα σπίτια μας, αλλά μολύνουμε το περιβάλλον, δηλώνουμε οικολόγοι αλλά κτίζουμε σε δάση και ποτάμια, είμαστε φιλόζωοι - αλλά κλοτσάμε τα αδέσποτα. Δηλώνουμε ανθρωπιστές αλλά βαριόμαστε να έχουμε συνεχώς στα πόδια μας, τον αναξιοπαθούντα γείτονα μας.
Ώσπου μια μέρα, η φύση εκδικείται και μας θυμίζει πόσο ασήμαντοι είμαστε. Κόκκοι της άμμου, αφημένοι να ολοκληρώσουν τον μικρο κύκλο της ζωής τους στην απεραντοσύνη της ζωής. Μιας ζωής που εκτυλίσσεται τόσα εκατομμύρια χρόνια στον πλανήτη μας.
Τότε λοιπόν, μπροστά στην οργή της φύσης καταλαβαίνουμε πόσο ασήμαντοι είμαστε! Καταλαβαίνουμε την αξία της ζωής και πόσο ανούσια είναι τα αγαθά που με τόσο κόπο αποκτήσαμε. Διότι διαπιστώνουμε ότι τα αγαθά δεν έχουν καμία σημασία άμα δεν έχεις κάποιον να τα μοιραστείς. Τότε, πονάμε, θρηνούμε τους νεκρούς, μετρούμε τις πληγές μας αλλά κυρίως βοηθάμε, συμπαραστεκόμαστε. Γινόμαστε ξανά άνθρωποι! Μακάρι να είναι η τελευταία φορά που μαυρίζει η ψυχή μας για ένα ακόμη Ιούλη, μακάρι να μην ξαναδούμε τέτοιες εικόνες, να μην ξαναγίνουμε μάρτυρες τέτοιας τραγωδίας. Μακάρι αυτή η τραγωδία να καταφέρει να κρατήσει ανθρωπιστές για περισσότερο καιρό από τις άλλες.
Comments