Οι δύο όψεις μιας πονεμένης πατρίδας που ακόμη παλεύει για τη λευτεριά, κυρίως όμως για τη ταυτότητα της. Δύσκολη επιστήμη η Δημοσιογραφία. Δεν ξέρεις που θα σε οδηγήσει στη διάρκεια της μέρας. Για αυτό την αγαπώ, για αυτό τη φοβάμαι.
Το πρωί βρεθήκαμε στο 45ο ετήριο μνημόσυνο του Αρχηγού της ΕΟΚΑ, Γεωργίου Γρίβα Διγενή, ανάμεσα σε μαυροφορημένα παιδιά που φώναζαν για τα δίκαια του Ελληνισμού, τη χαμένη Μακεδονία, τις χαμένες πατρίδες.
Το μεσημέρι, καλύψαμε την ετήσια συνεστίαση του Παγκύπριου Συνδέσμου Αιχμαλώτων του 1974. Άνθρωποι που ακόμα φέρουν έκδηλα τα σημάδια της ταλαιπωρίας και των βασανιστηρίων των Τούρκων Εισβολέων. Άνθρωποι, θύματα μιας προδομένης πατρίδας. Άνθρωποι, θύματα μιας βουλιαγμένης στη λήθη, Πολιτείας. Διαφορετικά αισθήματα, διαφορετικά πιστεύω, διαφορετικές αλήθειες και ψέματα.
Όμως και στις δύο περιπτώσεις, Άνθρωποι με κοινή Πατρίδα.
