Για μια ακόμη φορά φαίνεται η γύμνια και η υποκρισία μας. Δεκάδες σελίδες υποκρισίας γράφτηκαν πέρσι για την 29χρονη Έλενα Φρανζτή. Ανάλογο το σκηνικό, αυτό το διάστημα με την τραγική ιστορία του 14 ετών Στυλιανού. Θύματα και οι δυο εγκληματικής ενέργειας και κυρίως αμέλειας. Αμέλειας μιας κοινωνίας που μπορεί να φαίνεται σύγχρονη και προοδευτική, αλλά δεν είναι. Μιας κοινωνίας που δεν προνοεί, δεν προλαμβάνει, παρά μόνο λυπάται, συγκλονίζεται, σοκάρεται για λίγο, όσο ενδεχομένως το θέμα βρίσκεται στην επιφάνεια.
Ο Στυλιανός δεν είναι ο μόνος!
Εκατοντάδες είναι τα παιδιά που βιώνουν καθημερινά το δικό τους Γολγοθά, θύματα κακοποίησης ή ενδοοικογενειακής βίας. Βία η οποία πολλές φορές προέρχεται από ανθρώπους υπεράνω υποψίας διότι "ότι γίνεται μέσα στο σπίτι, πρέπει να παραμένει εκεί".
Για το Στυλιανό είναι πλέον αργά και φέρουμε όλοι ευθύνη, διότι έπρεπε να είμαστε πιο ενεργοί, πιο υποψιασμένοι πολίτες και κυρίως πιο απαιτητικοί με τις αρμόδιες υπηρεσίες. Για τον Στυλιανό είναι πλέον αργά. Το καλύτερο μνημόσυνο για αυτόν είναι να προστατέψουμε τα υπόλοιπα παιδιά με οποιοδήποτε κόστος.