Ο θάνατος της Έλενας και το ξέσπασμα της φίλης της, έγινε αφορμή για δακρύβρεχτες απολογίες και μεγάλα λόγια. Φανέρωσε όμως για μια ακόμη φορά την αδιαφορία και κυρίως την υποκρισία που διαθέτουμε ως κοινωνία.
Διότι η ιστορία της Έλενας δεν είναι η μοναδική, αλλά μια από τις πολλές. Αλήθεια, πόσες φορές αντιληφθήκαμε ανθρώπους να υποφέρουν δίπλα μας αλλά δεν κάναμε τίποτα για να τους βοηθήσουμε; Πόσες φορές, υποψιαστήκαμε ότι ένα παιδί, είναι θύμα κακοποίησης και στρέψαμε αλλού το βλέμμα; Πότε, αλήθεια, βοηθήσαμε ουσιαστικά έναν άνθρωπο που είχε την ανάγκη μας, ο κάθε ένας από μας ξεχωριστά; Ας αναλογιστούμε!
Τα παραδείγματα ανθρώπων που αφέθηκαν στην μοίρα τους είναι δεκάδες, ίσως και εκατοντάδες στην αγγελικά πλασμένη μικρή μας κοινωνία και τώρα εκ των υστέρων ζητάμε "συγνώμη" από μια νεκρή αν και όλοι ενδόμυχα ξέρουμε (το λέει άλλωστε και κυπριακή παροιμία τι είναι το συγνώμη") τη σημασία του. Ζητάμε συγνώμη για να κρύψουμε τις ευθύνες που έχουμε όλοι για την τραγική εξέλιξη της Έλενας, της κάθε Έλενας που ο κάθε ένας από εμάς αγνόησε και αδιαφόρησε στον πόνο της. Ντροπή μας!
Για να δούμε πόσες "Έλενες" θα σώσουμε από δω και πέρα,ιδιαίτερα όταν θα έχει ξεθωριάσει η τραγική ιστορία της 29χρονης. Τα υπόλοιπα είναι " κουβέντες του καφενέ".