Δεν είναι εύκολο να είσαι δημοσιογράφος. Το αντίθετο! Είναι δύσκολο να είσαι δημοσιογράφος. Δεν έχεις ωράριο, δεν έχεις αργίες, σπάνια έχεις ικανοποιητικό μισθό, είναι ψυχοφθόρο και κουραστικό επάγγελμα. Όμως! Είναι σπουδαίο να είσαι δημοσιογράφος, αν βέβαια είναι συνειδητή απόφαση και επιλογή. Είναι σπουδαίο γιατί παρά τις δυσκολίες, τις αντιξοότητες, τα προβλήματα και όλα τα κακά, σου δίνεται η ευκαιρία να καταγράψεις την ιστορία. Κυρίως όμως σου δίνεται η ευκαιρία να εξελιχθείς ως άνθρωπος, ως προσωπικότητα, ως χαρακτήρας.
Είναι σπουδαίο να είσαι δημοσιογράφος και πραγματικά νιώθω ευλογημένη που κατάφερα να πραγματοποιήσω το όνειρο μου.
Νιώθω ευλογημένη κυρίως όμως νιώθω ευγνωμοσύνη για τους ανθρώπους που με βοήθησαν να πετύχω το στόχο μου. Ένας από αυτούς είναι ο Φρίξος Κουλέρμος. Ο άνθρωπος που μου εμπιστεύτηκε σε καιρούς δύσκολους και σκοτεινούς τη θέση του ανταποκριτή της Λεμεσού στην εφημερίδα Αλήθεια.
Πριν πάρα πολλά χρόνια και όταν η Λεμεσός ήταν αιχμάλωτη του υποκόσμου, με τις δολοφονίες, τις βόμβες και τους εμπρησμούς να είναι καθημερινό φαινόμενο, κενώθηκε η θέση του ανταποκριτή στην Αλήθεια.
Νεαρή τότε εγώ, στα πρώτα μου δημοσιογραφικά βήματα, διεκδίκησα τη θέση. Όταν με είδε στο προσωπικό ραντεβού που ακολούθησε, νομίζω ότι ήθελε να γελάσει αλλά συγκρατήθηκε. Μπροστά σε στον ισχυρό και επιβλητικό άντρα στεκόταν μια νεαρή κοπελίτσα, χωρίς καμία σχεδόν πείρα, διεκδικούσε τη θέση του ανταποκριτή στη Λεμεσό, τη φοβερή εκείνη εποχή της αιματηρής πενταετίας! Μια θέση που διεκδικούσαν ένα σορό άλλοι πεπειραμένοι συνάδελφοι καθώς τότε τα ΜΜΕ στην Κύπρο ήταν λιγοστά.
Μου απαρίθμησε τις δυσκολίες και τους κινδύνους της δουλειάς κυρίως για μια νέα κοπέλα και μονογονιό όμως εμένα. Τον κοίταξα με θράσος - ήταν η μοναδική μου ευκαιρία. Του ζήτησα να μου δώσει ένα μήνα και υποσχέθηκα ότι εάν δεν τα έβγαζα πέρα, θα έφευγα από μόνη μου. Δεν ξέρω τι είδε σε μένα. Δεν ξέρω καν πως κατάφερα να τον πείσω. Μου έδωσε την ευκαιρία και την άρπαξα από τα μαλλιά.
Εργάστηκα αρκετά χρόνια στην Αλήθεια και εκεί έμαθα πολλά. Οι συνάδελφοι με βοήθησαν να εξελιχθώ σε πολλά θέματα, κυρίως η αγαπημένη και αδικοχαμένη κόρη του, Ρένα, η οποία στάθηκε δίπλα μου από την πρώτη στιγμή. Δεν έχω ξαναμιλήσει με τον κ. Κουλέρμο, δεν έχω ξεχάσει όμως ούτε για μια στιγμή την ευκαιρία που μου έδωσε.
Μέσω αυτού του μπλοκ, έχω πλέον την ευκαιρία να τον ευχαριστήσω δημόσια: Κύριε Φρίξο Κουλέρμο, σ' ευχαριστώ για την ευκαιρία που μου έδωσες. Ξέρω ότι έχω πολύ δρόμο μπροστά μου για να γίνω καλή δημοσιογράφος, συνεχίζω να όμως να προσπαθώ...